" B " Buitenbaarmoederlijke zwangerschap

Buitenbaarmoederlijke zwangerschap

Van een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, of een ectopische zwangerschap is sprake wanneer een bevruchte eicel zich buiten de baarmoeder innestelt. In 95% van de gevallen nestelt het eitje zich in de tuba, het deel tussen de eierstokken en de baarmoeder. In de andere gevallen kan het eitje zich innestelen de eierstok (ovarium), de baarmoederhals (cervix) of in de onderbuik. Geen van deze gebieden hebben genoeg ruimte en voeding om de zwangerschap succesvol voort te zetten. Deze situatie kan bovendien levensbedreigend zijn voor de moeder. Een buitenbaarmoederlijke zwangerschap ontwikkelt zich nooit tot een levende baby en zal afgebroken moeten worden.

Omdat de symptomen van een buitenbaarmoederlijke zwangerschap vaak gelijk zijn aan een normale vroege zwangerschap, is een buitenbaarmoederlijke zwangerschap moeilijk vast te stellen. De symptomen zijn bijvoobeeld net als bij een gezonde zwangerschap een gemiste periode, gevoelige borsten, misselijkheid, overgeven, en regelmatig urineren. Het hebben van pijn is vaak de eerste waarschuwing. Veel vrouwen voelen de pijn in het bekken, in de onderbuik, en in extreme gevallen in de schouder of de nek. (als bloed van een gescheurd orgaan zich ophoopt en een bepaalde zenuw hindert). De meeste vrouwen beschrijven de pijn als scherp en stekend. De pijn richt zich op een kant van het bekken, en de intensiteit varieert met de tijd.

De volgende signalen kunnen wijzen op een buitenbaarmoederlijke zwangerschap:
vaginale uitslag of bloedingen
duizeligheid of flauwvallen (als gevolg van bloedverlies)
lage bloeddruk (ook als gevolg van bloedverlies)
pijn in de onderrug

Infecties in de tuba kunnen blokkades veroorzaken waardoor de eicel langzamer door het kanaal reist en zich uiteindelijk nog voor de baarmoeder innestelt. Endometriose (als cellen uit de baarmoeder loslaten en elders in het lichaam verder groeien) of littekenweefsel van operaties kan de weg van de eicel ook blokkeren. In zeldzamere gevallen kan de tuba geblokkeerd zijn door afwijkingen in de groei ervan.

Het tijdig vaststellen van de diagnose is cruciaal voor de gezondheid van de moeder. Directe actie is vereist wanneer een buitenbaarmoederlijke zwangerschap vermoed wordt. Een eerste test is een urinetest. Hoewel dit een eenvoudige (niet geavanceerde) test is, geeft het wel snel resultaat. Als je al weet dat je zwanger bent, of de urine test blijkt positief te zijn, krijg je waarschijnlijk een kwantitatieve hCG test. Dit bloedonderzoek meet het nivo human chorionic gonadotropin (hCG), wat door het placenta gemaakt wordt. Het hCG hormoon zit vanaf de 10e dag na bevruchting in het bloed en in de urine, en de hoeveelheid verdubbelt dagelijks in de eerste 10 weken van de zwangerschap. Als het nivo van het zwangerschapshormoon lager is dan verwacht gezien de leeftijd van je zwangerschap, is er mogelijk sprake van een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. De dokter zal ook de lokatie van de pijn onderzoeken door middel van een ultrasone test. (een echo.) Deze zal uitwijzen of er een foetus in de baarmoeder zit, of dat er misschien ergens anders een celophoping zit. Een andere test, culdocentesis, kan kijken of er bloed of vloeistof zit die misschien afkomstig kan zijn van een beschadiging afkomstig van een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Maar zelfs met de beste apparatuur is het lastig om het vast te stellen. as na 6 weken kan een echo een duidelijk uitsluitsel geven. Tot die tijd kan de dokter je vragen om je hCG nivo om de dag te meten, en hij zal je nauwlettend in de gaten houden.